اسلایدر

لاله ســــرخ شـــهادت، تن تـب‌دار من است     چشمه فیض خدا چشم گهربار من است

حافظ خــــــون پیـــــام شهــــــدای ره دیــن     لب گویای من و دیـــــده خون‌بار من است

داغ یک دشت شهید و غم یک دشت اسیر     این همه بار گــــران بر تن بیمار من است

نماز، دلتنگ عبادت اوست و خاک، دلواپسِ سجده‏هایش...

دعا منتظر ترنّم اوست و صحیفه سجادیه، در انتظار تبسم دست‏هایش...

شام غریبان، دلواپس ناله‏های عاشورایی اوست و «زینب سلام‌الله‌علیها»، دل نگران زخم دلش...

عاشورا منتظر حضور اوست و کربلا منتظر ادامه نگاهش؛ نگاهی که نورانی دیدن و نورانی اندیشیدن را به نسل‏های خاموش بیاموزد...

امروز روز پر کشیدن مردی است که در سالیان دراز، غم عظیم عاشورا را لابه لای بغض‌های مناجات، به آسمان هدیه کرده است.

سجاده‌ات را به وسعت تمام هستی گسترده‌ای تا هرچه عبادت و راز و نیاز است سهم تو باشد. هرکس را از دنیا بهره‌ای است، و بهره‌ی تو، سجده‌های طولانی و استغاثه‌هایی است که در برابر محبوب و معبودت داشتی و چه اندوخته‌ای بالاتر از این است؟

سهم تو، مناجات و راز و نیازهایی است که انسان را به خدا می‌رساند و بال‌های پروازی است که خاک را به افلاک پیوند می‌زند.

آن حضرت به «زین‌العابدین» یعنی زینت عبادت کنندگان، مشهور بود. امام سجاد (علیه‌السلام) در طول زندگی‌شان چنان اهل عبادت و تضرع به درگاه خداوند بودند که امام باقر (علیه‌السلام) در این‌باره می‌فرمایند: «از عبادت به جایی رسیده بود که کسی نرسیده بود. از شب‌زنده‌داری رنگش زرد، و از گریه چشمانش سرخ، و از سجده پیشانی‌اش برجسته، و از ایستادن در نماز، پاهایش دچار ورم شده بود.» (مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 148؛ ارشاد، مفید، ص 255)

قطره‌ای از دریای بی‌کران صحیفه سجادیه:

پاک و منزه است پروردگار من؛ چگونه نیازمندی از نیازمندی درخواست می‌کند و کجا فقیر و تنگدستی به فقیری مانند خود، رو می‌آورد؟

پس ای پروردگار من، من از روی رغبت، آهنگ تو نموده‌ام و با اعتماد به تو، امید بر تو بسته‌ام و دانسته‌ام که حتماً بیشترین چیزی را که از تو بخواهم، در برابر دارایی و توان تو، اندک است؛ و بزرگ‌ترین چیزی را که از تو طلب کنم، در برابر گستره فیض و رحمت تو، کوچک است؛ و البته، جود و بخشش تو، از درخواست کسی کم نمی‌آورد و دست تو در بخشش‌ها، از هر دستی برتر است.

خدایا پس بر محمد و آل او درود فرست و با من به احسان و تفضلت رفتار کن و با من با عدالت و دادگری‌ات به استحقاق رفتار مکن. چه اینکه من اول روی آورنده‌ای نیستم که به سوی تو روی آورده و با آنکه سزاوار منع است، به او بخشش کرده‌ای و اول سائلی نیستم که از تو درخواست کرده و با آنکه سزاوار محرومیت بوده است، به او احسان کرده‌ای.

خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و اجابت کننده دعایم باش و به ندایم نزدیک؛ و به تضرع و زاریم مهربان و به صدایم شنوا باش؛ و امیدم را از خودت قطع نکن و دعایم را از درگاهت بر مگردان؛ و در این خواسته و غیر آن، گرایشم را به غیر خودت متوجه نکن.

و مرا با برآوردن خواسته‌ام و روا کردن حاجتم و رسیدن به خواسته‌ام، پیش از آنکه از این سرای فانی بروم با آسان کردن دشواری برایم، و خوبی تقدیر تو در همه امور برایم، یاری و کفایت فرما. (صحیفه سجادیه)